Van een vriend kreeg ik min of meer het verwijt te horen dat ik, door het schrijven van dit boek, mij een voorstander betoon van persoonlijke slavernij. Omdat ik in mijn gesprek met hem niet goed genoeg duidelijk kon maken hoe ik er werkelijk over denk, en omdat ik dit verwijt meer verwacht, heb ik deze apologie (verweerschrift) geschreven.
In mijn boek behandel ik twee redelijk onbekende en daardoor ook onbegrepen door God gegeven natuurwetten. De ene natuurwet is de wet van rijk en arm, maar dat mag u ook omdraaien in arm en rijk, of rijkdom en armoede. Door deze natuurwet is de economische slavernij dus ook een natuurwet. Want bij de economische slavernij is de slaaf geen wettelijk en juridisch eigendom van zijn meester, maar moet wel gedwongen een deel van zijn verdiensten afstaan aan een ander mens. Immers, geen rijke zal een arme in dienst nemen zonder er zelf beter van te willen worden, dus zal de arme altijd een gedeelte van zijn totale verdiensten aan de rijke moeten afstaan, of hij wil of niet. Dat nu is economische slavernij.
De tweede natuurwet is dat kinderen altijd het eigendom moeten zijn van volwassen mensen, op de eerste plaats van hun ouders. Maar bij het wegvallen van de ouders moeten kinderen het eigendom van iemand anders worden. Dit is zo geregeld omdat kinderen niet voor zichzelf kunnen zorgen, maar altijd iemand nodig heeft die hen verzorgd en de beslissingen over hun leven en voor hen neemt. Daarom moeten kinderen hun ouders gehoorzamen, hebben ouders het recht hen te straffen en taken op te leggen, mogen kinderen niet weglopen, en vertonen kinderen kortom alle kenmerken van eigendom. Daarom ook zijn in onze samenleving, waar de fictie van vrijheid ook voor kinderen geldt, de ouders voogd over de kinderen en mogen over hen beslissen. Wanneer de ouders niet (meer) voor hun kinderen kunnen zorgen, dan zorgt de overheid voor andere voogden, omdat de kinderen niet zelfstandig kunnen leven. Zelfs bij ons zijn kinderen dus eigendom, al wordt het anders genoemd. Maar van nature houdt eigendom ook in dat het eigendom vervreemd kan worden, dus verkocht of weggegeven, wat in het belang van de kinderen zelf is. Ook dat is beperkt bij ons mogelijk, ouders kunnen hun kinderen per testament aan andere mensen toewijzen.
In mijn boek toon ik ook aan dat uit deze twee natuurwetten noodwendig en onvermijdelijk de persoonlijke slavernij voortkomt. Persoonlijke slavernij is het wettelijk en juridisch in eigendom hebben van andere mensen, of het wettelijk en juridisch eigendom zijn van een ander mens, afhankelijk van de invalshoek. Dit fenomeen moet wel uit deze twee natuurwetten voortkomen, omdat de economische slavernij een natuurwet is en kinderen eigendom zijn en ook verkoopbaar. Het eigendom zijn van mensen is dus een natuurwet. Als ouders een kind verkocht hebben, waarom zou de nieuwe eigenaar hem/haar dan vrijlaten? Er moeten immers altijd mensen zijn die voor anderen werken en in sommige situaties, bijvoorbeeld maar niet alleen in dun bevolkte gebieden, is het in persoonlijk eigendom hebben van mensen voor de elite dringend noodzakelijk. Tussen economische slavernij en persoonlijke slavernij zitten heel veel overeenkomsten en heel weinig verschillen.
Omdat de persoonlijke slavernij wel uit de voornoemde natuurwetten moest voortkomen, heeft de persoonlijke slavernij sinds mensenheugenis bestaan, bestaat hij nog, zij het over de gehele wereld min of meer illegaal, en zal die met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid bestaan zolang er mensen op aarde leven.
In mijn boek wordt ook behandeld waarom de persoonlijke slavernij wettelijk verboden is en waarom dit verbod eigenlijk weinig te doen had met het fenomeen van de persoonlijke slavernij. Het komt er kortweg op neer dat de grenzen van de persoonlijke slavernij in de Westerse landen liepen langs de grenzen van de rassen. Maar omdat God geen meerderwaardige rassen en geen minderwaardige rassen geschapen heeft, moest hier wel een opstand tegen komen. De macht van de Westerse mogendheden heeft vervolgens een wettelijk verbod in de rest van de wereld afgedwongen.
Tevens wordt ook behandeld aan welke voorwaarden een samenleving moet voldoen om persoonlijke slavernij overbodig te maken en dus een volledige economische slavernij mogelijk te maken. Behandeld wordt waarom de huidige West Europese en Noord Amerikaanse samenlevingen niet meer aan deze eisen voldoen, waardoor er in de laatste jaren een grote vraag is ontstaan naar persoonlijke slaven die, weliswaar illegaal, wordt ingevuld.
Ik ben een voorstander van het opnieuw legaliseren van de persoonlijke slavernij, omdat dat de énige manier is om nog groter onrecht te voorkomen. Het is de énige manier om te voorkomen dat mensen op criminele gronden tot persoonlijke slaven worden gemaakt. Het is de énige manier om de persoonlijke slaven tegen moord, uitwassen, (te groot) misbruik en (te grote) wreedheid van hun meesters te beschermen. Bovendien worden de huidige persoonlijke slaven, uit angst voor het weglopen en de wettelijke gevolgen, vaak wreder behandeld en met minder vrijheid, dan wanneer zij legaal het eigendom van hun meesters zouden zijn.
Over het algemeen ben ik van mening dat wij onze samenleving altijd moeten aanpassen aan de onveranderlijke natuurwetten en hun natuurlijke gevolgen, en niet moeten proberen om de natuurwetten aan onze opvattingen aan te passen, want dat geeft heel veel ellende en onrechtvaardigheid. De twee genoemde natuurwetten zijn daarop geen uitzondering.
Maar dat alles maakt van mij nog geen vóórstander van persoonlijke slavernij. Ik erken dat persoonlijke slavernij als natuurlijke en noodzakelijke consequentie voortkomt uit de twee genoemde natuurwetten. Ik weet dat alle door God gegeven wetten hoogst rechtvaardig zijn en in ieder geval niet te veranderen. Ik begrijp de noodzaak van persoonlijke slavernij door alle eeuwen heen en de huidige noodzaak ervan. Daarom begrijp ik ook waarom dit fenomeen nimmer zal verdwijnen uit onze mensenwereld. Ik weet dat persoonlijke slavernij niet onrechtvaardiger hoeft te zijn dan economische slavernij, welke een natuurwet is, en waar dit fenomeen zo nauw aan verwant is. Ik zie ook in dat persoonlijke slavernij de naastenliefde niet in de weg staat of verhinderd. Om al deze redenen ben ik geen tégenstander meer van persoonlijke slavernij, maar dat maakt van mij nog geen vóórstander. Ik ben slechts een acceptant van een onvermijdelijke werkelijkheid.
Wie mijn boek heeft gelezen, begrijpt misschien wat ik bedoel.