Ik ben een man uit de babyboom generatie van na de Tweede Wereldoorlog en ik heb een redelijk bewogen leven achter de rug. Voor dit blad is het volgende van belang:
Ik ben Rooms Katholiek opgevoed, maar zoals zoveel mensen van mijn generatie, verloor ik rond mijn volwassenheid mijn geloof in de Kerk, waarmee ik ook God uit mijn leven verwijderde. Ik gooide dus als het ware het kind met het badwater weg. Pas jaren later vond ik een vrouw, waarmee ik bereid was mijn verdere leven te delen. Zij was ook Rooms Katholiek en wél gelovig.
Het gevolg van ons samenleven was dat ik iets van haar geloof meenam en zij iets van mijn cynische houding tegenover de Kerk en tegenover God. Na een aantal jaren van ons huwelijk, die helaas volledig kinderloos is gebleven, kreeg mijn vrouw een hersentumor. Zij werd geopereerd en toen geschiedde een eerste wonder. De doctoren hadden mij verzekerd, vlak na de operatie en nog voordat mijn vrouw bij kennis was gekomen, dat zij ongeveer vier weken op intensive care moest doorbrengen, dan nog ongeveer zes weken op medium care en daarna zouden wij wel verder zien. Mijn vrouw echter heeft, zodra zij uit de operatie ontwaakte, tot God gebeden om Zijn hulp, met de woorden: "God ik kan dit niet alleen, help mij alstublieft". Het gevolg van dit gebed was dat zij op de dertiende dag na de operatie als genezen, in ieder geval voldoende herstelt, uit het ziekenhuis werd ontslagen.
Na een bestraling, die medisch en menselijk gezien nooit had mogen plaatsvinden, kreeg zij binnen twee maanden de hersentumor terug. De doctoren gaven haar nog drie maanden. Zij boden haar nog wel een tweede operatie aan, maar dat had haar leven, volgens de doctoren, met hooguit drie maanden verlengd. Zij besloot de tijd te nemen voor een eigen beslissing en vroeg God in een noveen (negen dagen achtereen bidden voor verhoring van een gebed) om raad. Na de noveen wist zij met zekerheid dat een tweede operatie verkeerd zou aflopen. Zij is nooit voor een tweede maal geopereerd.
Toen gebeurde er een tweede wonder. Mijn vrouw ging steeds meer achteruit en er werd tot een ziekenzalving besloten. Voor mij althans was dit een zeer emotionele gebeurtenis, omdat ik mijn vrouw, die ik van God had gekregen (zoals zij mij had gekregen), weer aan Hem afstond. Zo voelde het voor mij. Maar in plaats van overlijden ging het beter met haar. Zij heeft nog bijna zeven jaar geleefd. Omdat zij een, ook medisch gezien, onnodige bestraling had ontvangen, heeft zij de rest van haar leven zeer veel hoofdpijn gehad, vergelijkbaar met een aanhoudende migraine aanval. Dat zeven jaar lang en dag en nacht. Zij groeide in deze tijd in liefde voor God en de naasten. Het was voor haar echter een zegen dat zij mocht overlijden.
Liefde is vaak genoeg ook loslaten. Alhoewel ik mijn vrouw mis, ben ik toch vol vreugde dat zij geen pijn meer heeft. In feite was ook dat een verhoring van een gebed. Ongeveer twee maanden voor haar overlijden heb ik God gesmeekt haar pijn van haar af te nemen, ook als dat haar overlijden betekende. Over het overlijden van mijn vrouw had en heb ik dan ook innerlijke rust en vrede.
Persoonlijk kon ik er echt niet onderuit dat er een wonder was geschied in ons leven. Dat heeft mij tot geloof gebracht. Ik begon de Bijbel te lezen en andere geestelijke boeken. Van de Bijbel begreep ik in eerste instantie niet zoveel. Wel begreep ik dat ik achter de woorden moest kijken naar de geestelijke inhoud. Daarom heb ik Jezus maar gevraagd om mij wat licht te geven in mijn geestelijke duisternis. Dat heeft Hij ruimschoots gedaan. Toen mijn vrouw op sterven lag, een proces van ongeveer anderhalve maand, kon ik God daarom al en ik had reeds een grote liefde voor mijn Heer, God en hemelse Vader. Daarom beloofde ik Jezus dat de rest van mijn leven voor Hem zou zijn.
Na de dood van mijn vrouw heeft Jezus mij geroepen voor het priesterschap. Dat is als volgt gegaan. Ik kreeg ineens de gedachte dat het zeer fijn zou zijn als ik een priester was. Omdat ik het niet vertrouwde, het kon ook uit mezelf komen als een soort vlucht uit de wereld, heb ik een noveen gehouden. De tiende dag kreeg ik opnieuw de gedachte dat het fijn zou zijn als ik een priester was, tezamen met een intens geluksgevoel. Dit geluksgevoel was voor mij het bewijs dat dit idee, deze gedachte, niet uit mij stamde, maar dat God het mij had ingegeven.
Prompt heb ik de inhoud van mijn bedrijf verkocht, zodat ik tijd zou hebben voor God (Deo vacare). Ik heb mij bij de R.K. Kerk aangemeld en na de eerste afwijzingen heb ik op eigen initiatief en kosten vier jaar theologie gestudeerd aan een universiteit. Intussen heb ik een aantal malen en op verschillende wijzen en in verschillende bisdommen aangeklopt bij de Kerk om binnengelaten te worden. Maar de Kerk wil mij niet. Door de verschillende, vaak tegenstrijdige, redenen die zij opgaven, is mij niet duidelijk waarom niet.
Maar vast staat dat God in Jezus Christus mij geroepen heeft om een priester te zijn in Zijn Kerk (de R.K. Kerk), maar dat Zijn Kerk (in Nederland) mij absoluut niet wil.
De studie aan de universiteit heb ik niet afgerond, om de volgende twee redenen:
De eerste reden is dat het doel van de studie, namelijk priesterschap in de R.K. Kerk, niet en nooit gehaald kan worden.
De tweede reden is het soort van theologie dat momenteel bedreven wordt. Ik kan mij namelijk niet aan de indruk onttrekken dat vele theologen hun theologie (dat betekent godgeleerdheid) bedrijven, zonder in het bestaan van God te geloven. Maar als men godgeleerdheid bedrijft zonder God, wat blijft er dan nog over? Geleerdheid over wat? Voor mij waren een aantal onderdelen van de theologiestudie om die reden eigenlijk verloren tijd en zo dood als een pier. Want ik studeerde vanuit mijn geloof. Mijn geloof heb ik behouden, de theorieën van de geleerden zijn mij nu duidelijk en ook wat er aan mankeert.
Vanuit mijn geloof en nog voordat ik opgehouden was te studeren heb ik wekelijks een uitleg van de Schrift in de nieuwsgroep: nl.religie geplaatst. Ik ben nu gelukkig dat ik de drie laatste Schriftuitleggingen ook op deze web-side kan plaatsen, tezamen met een aantal andere artikelen van mijn hand. Het inzicht in de levende God en van Zijn openbaring (de Bijbel) heb ik van Hem voor niets gekregen. Daarom geef ik dit inzicht ook voor niets in woord en daad door aan mijn medemensen, waar ik maar kan en mag. Deze website is ook een manier.
Mijn enige doelstelling is om andere mensen even gelukkig te maken als dat ik zelf ben. Want wie God heeft leren kennen en liefhebben, die heeft een schat verworven voor de eeuwigheid. Bovendien geeft liefde voor God en de naasten een inwendige rust en vrede, die iemand die dit niet heeft, helaas ook niet kan begrijpen. Daarom hoop ik dat, net als ik zelf, mensen die dit lezen, misschien u wel, ingaan op de uitnodiging van Jezus die zei: "Kom tot mij die belast en beladen zijn". En verder: "Mijn last is licht en mijn juk is zacht".
Cor Huizer.